W powieści Terakowskiej pt „Tam gdzie spadają anioły” jedna z bohaterek usiłuje wymodelować w glinie pietę. Swoją wersję piety: matka patrzy na dziecko, które żyje i cierpi.

• Od tego jest aborcja – wyskoczył nagle Kolo.
• Od czego?
• Od tego, by takie dzieci … przed urodzeniem – ciągnął Kolo z podniesionym czołem.
• Zabić przed urodzeniem? Naprawdę uważasz, że to najlepsze co można zrobić dla chorego? Zabić go?
• Na świecie jest wiele chorych dzieci, które pewnie chciałyby umrzeć – dołączyła Lala.
• Skąd możesz wiedzieć, że chciałyby? Jak je zapytasz, skoro jeszcze się nie urodziły? – żachnął się Conchita.
• Zakładając, że te dzieci chciałyby umrzeć, oceniasz ich życie swoją miarą. A to ich życie.
• Ale te dzieci są ciężarem. Nawet, gdy są kochane, są ciężarem dla rodziców – nie ustępował Kolo.
• Człowiek kochany nigdy nie jest ciężarem. Osoby, które kochają, nigdy nie mówią tak o swoich podopiecznych. Słyszeliście o ruchu hospicyjnym?

Nie słyszeli. Gimnazjaliści, którzy aborcję i eutanazję uważają za dopuszczalną, nie znają słowa „hospicjum”. „Stan terminalny” to również nazwa pusta.

• Lekarze mówią czasem różne rzeczy. Na YouTubie możecie sobie obejrzeć filmiki z ks. Kaczkowskim. On żyje z guzem mózgu już o dwa lata za długo w stosunku do prognoz.

Lekcja się skończyła. Gimnazjaliści rozeszli się. Nie wszyscy.

• Chciałem pani coś powiedzieć. Gdy się urodziłem, nie miałem czucia w lewej ręce. Lekarze powiedzieli, że tak zostanie na zawsze. Moja mama w to nie uwierzyła. Rehabilitowała mnie długo i bardzo dużo się modliła. I ruszam ręką – Bladolicy na dowód zrobił solidny wymach.