Czy katolickie rodziny powinny czymś się wyróżniać? Co powinno je wyróżniać?

Kościół stawia sobie te pytania, szczególnie w świetle nadchodzącego Światowego Spotkania Rodzin i synodu. Nie ośmielam się dawać definitywnych odpowiedzi, ale chciałbym zasugerować pięć najważniejszych wskaźników, które powinny cechować rodzinę katolicką.

1. Rodziny katolickie razem praktykują.

   Eucharystia jest źródłem głębokiej miłości, do jakiej wezwane są rodziny chrześcijańskie. Aby ją celebrować, katolickie rodziny uczestniczą wspólnie we mszy świętej w niedzielę i święta (a także inne dni, o ile to możliwe) i aktywnie uczestniczą w życiu sakramentalnym. Mając świadomość, że czasem zawodzimy, katolickie rodziny regularnie przystępują do spowiedzi (zalecane co miesiąc), aby dostąpić łaski uzdrowienia.

2. Katolickie rodziny modlą się wspólnie.

   Członkowie rodziny są wezwani do tego, by kochać się miłością wypływającą z Bożego Serca. Tylko sam Bóg może uzdolnić nas do takiej miłości, o ile będziemy Go prosić. Dlatego poza modlitwą indywidualną gromadzimy się na modlitwę rodzinną. Codziennie. Ten czas wykorzystamy by:

   • dziękować Bogu za Jego błogosławieństwo
   • prosić o przebaczenie
   • prosić o łaskę wzajemnej miłości
   • prosić w potrzebach naszych, Kościoła i świata
   • poznawać wolę Bożą odnośnie naszego życia

   Modlitwa rodzinna nie jest obowiązkiem, ale kluczem do prawdziwej bliskości i radości w naszych domach.

3. Katolickie rodziny wezwane są do życia wspólnotowego.

   Życie chrześcijańskie to wezwanie do jedności. Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał (J. 17, 21).

   Zadanie to rodziny katolickie realizują, gdy stają się szkołą miłości. W rodzinie uczymy się kochać Boga i innych całym sercem, umysłem i duszą. Stale musimy na nowo otwierać się na męża, żonę, rodziców, dzieci.

   Dzieci są widocznym znakiem miłości łączącej męża i żonę. Katolicy świadczą poprzez swoja otwartość na życie i wytrwałą pracę nad relacjami wewnątrz rodziny.

   Staramy się wypracować w domu nawyki, które pozwolą każdemu członkowi rodziny czuć się potrzebnym, kochanym, wartościowym, a także ćwiczymy cnoty, które pomagają nam przeżywać życie jako dar. Wprowadzamy dyscyplinę, której celem jest kształtowanie cnót. Planujemy czas poświęcony każdemu członkowi rodziny, tak byśmy znali swoje myśli, uczucia, pragnienia naszych serc.

4. Dla katolika rodzina jest najważniejsza.

   Zakładamy, że Bóg powołał nas do życia w rodzinie, więc życie rodzinne ma charakter priorytetu. Tworzymy i chronimy rodzinne rytuały: wspólne posiłki, spotkania, gry, wyjścia, zabawy, modlitwy i inne praktyki religijne. Tak organizujemy dni i wieczory, by był czas na pracę, zabawę, rozmowę, modlitwę.

5. Katolickie rodziny są znakiem.

Uważamy, że Bóg oczekuje, że będziemy zmieniać świat poprzez rodzinę. Dlatego:

• Staramy się świadczyć o miłości, radości i wspólnocie, za którymi tęskni każde ludzkie serce. Dzielimy tę miłość w zdrowiu i chorobie, w biedzie i bogactwie, w dobrej i złej doli.
• Staramy się zanieść tę miłość poza dom, włączając się w słuszne akcje. Pełnimy uczynki miłosierdzia. Rozważamy, jak moglibyśmy w lepszy sposób świadczyć o miłości Boga.

Jeszcze raz: nie zakładam, że znam odpowiedzi na wszystkie ważne pytania, ale myślę, że te pięć punktów może posłużyć choćby jako punkt wyjścia do dyskusji. Co może zrobić Twoja rodzina, by wierniej realizować Boży zamysł?

za: http://www.ncregister.com/blog/gpopcak/5-ways-that-catholic-families-are-different/